مدت‌هاست که در محافل مختلف علمی و غیرعلمی بحث‌های زیادی برای اثبات وجود پدیده یوفوها یا اشیای پرنده ناشناس در می‌گیرد. بسیاری از تازه واردان به دنیای علم که معتقدند هیچ چیز ناشناخته یا غیر فیزیکی در جهان وجود ندارد، تنها ابزارهای پیشرفته و موتورهای جت و موشکی را وسیله حرکت در فضا می‌دانند. آنها به فضانوردان به چشم مردان یا زنانی نگاه می‌کنند که در محدوده دنیای علم و مهندسی موجود عمل می‌کنند. آنها به توانایی ناسا یا سازمان‌های فضایی دیگر در مطالعه جهان ایمانی راسخ دارند.
پس در این میان فضانوردان در کجای پازل قرار دارند؟ آیا امکان دارد که این ملوانان فضایی با جهان ناشناخته‌ها در فضا برخورد کرده باشند؟ جواب این سؤال یک «بله» قاطعانه است! ولی مشکل اینجاست که رسانه‌های گروهی چنین تجربیاتی را منتشر نمی‌کنند و فضانوردان آمریکایی هم تقریبا به صورت متفق‌القول می‌گویند که هیچ تجربه معتبری از برخورد با جسم ناشناخته‌ای نداشته‌اند. البته استثنا هم وجود دارد.
ناسا، منجی دنیای علم
بعد از یک کنفرانس خبری در مارس ۱۹۹۶/اسفند ۱۳۷۴ با موضوع مصنوعات فضایی، مخصوصا «صورت مریخی» که در آن زمان بسیار سروصدا به پا کرده بود، الن بین، فضانورد آپولو به رسانه‌ها گفت: «این حقیقت ندارد. نه من و نه پیت کنراد که در تمام لحظات با هم بودیم چیزی ندیدیم که به نظریه‌های مربوط به تمدن‌های باستانی ارتباط داشته باشد.»
برایان ولچ، سخنگوی ناسا هم در ادامه این صحبت اضافه کرد: «ما تمام یافته‌هایمان را در معرض استفاده عموم قرار داده‌ایم.»
با وجود چنین صحبت‌‌هایی بسیاری از محققان هنوز در این مورد متقاعد نشده‌اند و سال‌هاست شایعاتی مبنی بر اینکه فضانوردان -که بسیاری از آنان نیروهای نظامی بوده و ممکن است تحت دستور مجبور به سکوت شده باشند- ممکن است چیزی بیشتر از سنگ و شن روی ماه دیده باشند وجود دارد. بر اساس متن مکالمات انجام شده در جلسات کسب اطلاعات بعد از ماموریت آپولو ۱۱، نیل آرمسترانگ، ادوین باز آلدرین و مایکل کالینز در مورد مشاهده یک یوفوی استوانه‌ای شکل عظیم، قبل از رسیدن به ماه صحبت کردند. آلدرین در این جلسه ماجرا را این‌طور توضیح داد: «فکر کنم اولین چیز غیر عادی که دیدیم، وقتی بود که به ماه نزدیک شده بودیم. ابعادش بسیار بزرگ بود…» او توضیح داد که افراد داخل سفینه ابتدا تصور کرده بودند آنچه می‌دیدند، بقایای شتاب دهنده موشکی ساترن ۴ باشد؛ اما بعد از تماس با مرکز مشخص شد که این شتاب دهنده حدود ۱۰ هزار کیلومتر از آنان فاصله داشته است.او این یوفو را به صورت یک استوانه توصیف کرده بود؛ در صورتی که آرمسترانگ می‌گوید شکل آن بیشتر شبیه دو حلقه مرتبط با هم بود. کالینز هم توضیح داد که این جسم در حال چرخیدن بود و اضافه کرد: «ما تنظیم زاویه‌یاب را تغییر می‌دادیم و ناگهان آن جسم به شکلی شبیه به یک کتاب باز شده تغییر شکل می‌داد و این برای ما خیلی عجیب بود.»تجربه آلدرین و آرمسترانگ بعد از اینکه به ماه رسیدند، از این هم عجیب‌تر است. بر اساس روایت ۲۰ جولای ۱۹۶۹/۲۹ تیر ۱۳۴۸ آسوشیتدپرس، فضانوردان در این ماموریت نورهای عجیبی را در یکی از دهانه‌ها که قرار بود روز بعد در نزدیکی آنجا فرود آیند، مشاهده کرده بودند.آرمسترانگ در اولین چرخش به دور ماه درخشش مرموز نور درخشانی را درون دیواره دهانه آریستوکراتوس مشاهده کرده بود. این دهانه در شمال مسیر پروازی آنها قرار داشت. او در گزارش خود اعلام کرد: «به نظر می‌رسد نوعی نور فلورسنت باشد. فضای داخل دهانه کاملا روشن شده است.» آلدرین هم این نکته را تایید می‌کند: «این منطقه روشن‌تر از جاهای دیگر است. به نظر نمی‌رسد رنگ خاصی داشته باشد. منظره ترسناکی است.»در این میان دو فضانوردی که بسیاری از خط قرمزها را رد کرده و درباره تجربیاتشان به‌صورت آشکارا صحبت کرده‌اند، دکتر ادگار میچل و گوردون کوپر هستند.
تجربیات آقای کوپر
در یکی از برنامه‌های اپرا وینفری در تاریخ ۱۹ جولای ۱۹۹۱/۲۸ تیر ۱۳۷۰، دکتر میچل به این مساله پرداخت که تمام اطلاعات موجود در مورد یوفوها به اطلاع عموم مردم رسانده نشده است. او در این برنامه گفت: «من کاملا بر این باورم که تحقیقاتی که در مورد یوفوها انجام گرفته، بسیار فراتر از آن چیزی است که در دسترس عموم است… داستان خیلی طولانی است. این ماجرا برمی‌گردد به جنگ جهانی دوم و روی محرمانه بودنش هم خیلی تاکید می‌شود.»در سال ۱۹۹۶/۱۳۷۵ در یکی از برنامه‌های NBC Dateline میچل پا را از این هم فراتر گذاشت و گفت: «من تجربه دست اولی ندارم ولی فرصت ملاقات با کسانی از سه کشور مختلف را داشته‌ام که ادعا می‌کنند طی خدمتشان برخوردی دسته اول با فرازمینی‌ها داشته‌اند.» چند سال پیش نیز میچل با اطمینان عنوان کرد ارتش ایالات متحده، تکنولوژی در اختیار دارد که آن را از فضاپیماهای بیگانگان فرازمینی اقتباس کرده است. کوپر در نامه‌ای که در سال ۱۹۷۸/۱۳۵۷ در جلسه‌ای در سازمان ملل با موضوع یوفوها برگزار شده بود، این‌گونه نوشت: «من معتقدم که این وسایل نقلیه فرازمینی و مسافرانشان از سیارات دیگر به زمین می‌آیند که نشان می‌دهد از ما زمینی‌ها کمی پیشرفته‌تر هستند.» در همان سال کوپر در نامه به سفیر گرانادا در سازمان ملل از تلاش سازمان ملل در زمینه مطالعه در مورد یوفوها پشتیبانی کرد. در این نامه کوپر نوشت: «فضانوردان خیلی مایل به صحبت کردن در مورد یوفوها نیستند؛ به این دلیل که تعداد بسیار زیادی داستان و مدارک جعلی به نام آنها توسط متقلبان منتشر شده و در بعضی موارد باعث خدشه دار کردن سابقه درخشان آنان هم شده است. تعداد معدودی از فضانوردان نیز که به فعالیت در زمینه یوفولوژی ادامه می‌دهند، باید بسیار با احتیاط به این کار مبادرت کنند. بسیاری از ما که تجربه برخورد با یوفوها را روی زمین، در هواپیما یا طی ماموریت‌هایمان داشته‌ایم، معتقدیم این پدیده‌ای واقعی است.»
یوفو روی دریاچه خشک
تجربه شخصی کوپر در برخورد با یوفوها به زمان خدمت او در پایگاه نیروی هوایی ادواردز بر می‌گردد. این اتفاق در تاریخ ۲ می۱۹۵۷/۱۲ اردیبهشت ۱۳۳۶ افتاده بود. کوپر در سال ۱۹۹۳ گزارش این تجربه را به این صورت تشریح کرد: «افرادم که در حال فیلم‌برداری از نصب یک سیستم فرود دقیق روی یک دریاچه خشک شده بودند، ناگهان به سوی من دویدند و گفتند که یک یوفوی بشقابی شکل درست از روی سر آنها گذشته، سه پایه از زیرش بیرون آمده و در فاصله حدود ۵۰ متری آنها روی زمین نشسته است. آنها برای اینکه بتوانند عکس بهتری بگیرند سعی کرده بودند به آن نزدیک شوند؛ اما یوفو از روی زمین بلند شده، پایه‌هایش را جمع کرده و با سرعت بسیار زیاد از آنها دور شده بود. من هم به عنوان یک ارتشی باید می‌گشتم تا ببینم باید به چه کسی گزارش دهم. همین کار را هم کردم.
به من دستور داده شد تا بلافاصله فیلم‌ها و عکس‌های تهیه شده ظاهر شده و در یک کیسه کوچک توسط هواپیمای فرمانده به واشنگتن فرستاده شوند. من از دستور اطاعت کردم و این آخرین باری بود که مورد این فیلم‌ها چیزی شنیدم.» (برای شنیدن اصل گزارش از زبان کوپر می‌توانید به آدرس http://www.thewhyfiles.net/pilotsightings2.htm مراجعه کنید.)
جالب است بدانید با وجود تاکید بر این ادعا که دولت‌ها در مورد یوفوها لاپوشانی نمی‌کنند، هنوز هیچ گزارش رسمی در مورد این حادثه منتشر نشده است.
با اینکه این واقعه در نمایه پروژه کتاب آبی ذکر شده؛ اما گزارش کامل و تصاویر واضحی در مورد آن منتشر نشده است. با این حال کوپر که گزارش فرود این یوفو را داده بود، تنها دو سال بعد به عنوان یک فضانورد در ماموریت مرکوری انتخاب شد.
در یک مصاحبه که در سال ۱۹۹۶/۱۳۷۵ انجام شد، کوپر اعلام کرد هرگونه توجیهی برای بی اعتبار کردن واقعه‌ای که شاهدش بوده بی‌اعتبار و غیرمنطقی است. زمانی هم که از او در مورد نظرش درباره یوفوها پرسیده شد، این‌گونه پاسخ داد: «خوب، من حدس می‌زنم آنها از جایی بسیار دور آمده باشند.»
بنابراین می‌بینیم که حداقل بعضی از فضانوردان آمریکایی تجربیات بدون توضیحی داشته‌اند و آنها را بدون توجه به کسانی که تفکر سنتی و قدیمی دارند، با دیگران سهیم شده‌اند.